Część Polski ogarnęło istne szaleństwo - wzorcowy przykład "katolicyzmu pokazowego", połączonego z chęcią odreagowania typowo polskiego kompleksu niższości. Mieszanka dość męcząca i wybuchowa, w dodatku jej eksplozje są kompletnie bezproduktywne.

Nie da się ukryć, że ani wykształcenie, ani zdolność kojarzenia ciągów przyczynowo – skutkowych, ani wreszcie pamięć, nie są mocną stroną Polaków. I nie chodzi mi bynajmniej tylko o kategorię tzw. lemingów – zwłaszcza, że ci z natury nastawieni są do Kościoła, co najmniej lekceważąco lub wrogo – mam na myśli ludzi wyznających tzw. światopogląd konserwatywny lub „prawicowy”.

Już od kilku tygodni słyszę nieustające głosy zachwytu nad postacią JP 2 – zarówno w gronie rodzinnym, jak i ze świata zewnętrznego. Tyle tylko, że kiedy zadaję tym entuzjastom pytanie, co takiego wielkiego zrobili dla Kościoła J-23 i JP 2, to spotykam się tylko ze zdumionymi spojrzeniami, a chwilę potem głosami potępienia i dezaprobaty, jakbym atakował ich jakimiś skrajnie antyklerykalnymi wyziewami Urbana i Palikota. Pomijam już zupełnie fakt, że o ile postać papieża Polaka jest w sposób oczywisty rozpoznawana, o tyle druga cześć tego duetu, czyli J-23, stanowi dla większości tych entuzjastów zupełną terra incognita. Może będzie to porównanie nie na miejscu, ale pierwsze skojarzenie Jana XXIII, nasuwa mi się z postacią komunistycznego agenta J-23, który też niby był wielkim bohaterem i patriotą (tak nas uczy telewizja), podczas gdy w rzeczywistości był tylko sowieckim szpionem, wysługującym się zbrodniczemu reżimowi.

Owa niewiedza odnośnie Jana XXIII jest o tyle dziwna, że dotyczy ludzi starszych ode mnie, co najmniej o jedno pokolenie, którzy powinni tę postać pamiętać, podczas gdy ja znam ją tylko z archiwaliów. A przecież owo pokolenie doświadczało na własnych zmysłach zmian w Kościele – rzeczy przełomowe działy się na ich oczach. II Sobór – czy, jak twierdzą prawdziwi konserwatyści, „sabat” – podjęty z inicjatywy J-23, był wydarzeniem szeroko wówczas komentowanym.

Kiedy czytam choćby „Dzienniki” Kisielwskiego, pisane przecież na gorąco podczas tych wydarzeń, to już z samych ich lektury wyłania się obraz II Soboru, jako jednego z elementów walki z Kościołem toczonej przez komunistów. To właśnie cała ówczesna polska „żywa cerkiew” i „księża patrioci” (młodszym czytelnikom przypominam te określenia – oznaczały po prostu, na wzór radziecki, agenturę bezpieki zwerbowaną w środowiskach kleru i tzw. katolików świeckich) zachwycali się tymi soborowymi reformami, oznaczającymi „otwarcie Kościoła” na szeroko rozumiany postęp. Ponieważ już od czasów Rewolucji Francuskiej wiadomo, że największymi orędownikami i nosicielami postępu są jakobini, a później ich uczniowie bolszewicy, więc kierunek zmian w Kościele wynikający z owego otwarcia, był z góry do przewidzenia.

Nie od rzeczy będzie też przypomnieć, że ów II Sobór odbywał się w cieniu sąsiadującego z nim zjazdu komunizującej masonerii – z natury zainteresowanej zniszczeniem chrześcijaństwa – i kwestie dotyczące powiązania wielu owych soborowych kardynałów, ze środowiskami masońskimi, nie zostały wyjaśnione, zaś hierarchia watykańska unika tego tematu, jak diabeł święconej wody. Nie da się też ukryć, że dość aktywnym uczestnikiem owego II Soboru, był biskup Wojtyła.

Tymczasem wiedza pokolenia obecnych sześćdziesięciolatków na ten temat, jest żenująco mała. Owszem pamiętają, że kiedyś msza odbywała się po łacinie i ksiądz stał tyłem do wiernych, a przodem do Boga - i to wszystko. O tym, jak zmienił się Kościół jako instytucja, ważna instytucja kształtująca ład społeczny, młodzi ludzie już w ogóle nie wiedzą, a starsi nie pamiętają. Nie będę już rozpisywał się szczegółowo na ten temat – to wszystko są rzeczy opisane i skomentowane – liczy się efekt końcowy. Czyli owo najbardziej prawdziwe, biblijne – „po owocach ich poznacie”.

Jakie zatem są owoce II Soboru – na świecie i w Polsce? Najprościej można podsumować je sprowadzeniem Kościoła do nieco bardziej ambitnego (od Kub Wojewódzkich całego świata) fragmentu przemysłu rozrywkowego, z elementami psychoanalizy i działalności charytatywnej.

O ile wcześniej Kościół był ważnym graczem na scenie politycznej, którego celem było przewodzenie duchowe elitom i ludowi, zaś rządy krajów nominalnie katolickich, musiały się poważnie liczyć ze stanowiskiem Kościoła w wielu sprawach publicznych – co poważnie ograniczało możliwości forsowania przez rozmaitych Dyzmów prawa jawnie sprzecznego z Dekalogiem  - to po reformach soborowych, Kościół zmuszony jest już legitymizować swoim autorytetem nawet najbardziej złodziejskie i idiotyczne pomysły demokratycznych polityków. O ile przed soborem, Kościół podchodził do demokracji z dużą rezerwą lub wręcz uważał ją za ideę wywrotową i niebezpieczną dla społecznego ładu, to po posoborowi hierarchowie posuwają się już do oddawania czci temu bałwanowi. Czy tak dawno biskup Pieronek straszył nas nowym śmiertelnym grzechem – nie uczestniczeniem w wyborach? A biskup Życiński, który wręcz straszył piekłem wszystkich, którzy nie będą szanować prawa do sprawowania władzy przez demokratycznie wybrane nawet największe kanalie?

Czy trzeba lepszego przykładu posoborowych skutków dla Kościoła, niż wstydliwe potępienie przez kościelną hierarchię inicjatywy kilku szeregowych księży, by intronizować Chrystusa na króla Polski? Przecież chodziło tylko o symboliczną uroczystość jak najbardziej zgodną z doktryną chrześcijańską, uroczystość która w żaden sposób nie niosłaby jakichkolwiek skutków prawnych dla świeckiego porządku państwa, a tylko przypominałaby katolikom, że ich wzrok powinien kierować się ku wartościom i sprawom ważniejszym, niż bieżące status quo demokratycznej polityki. A ich dezaprobata dla publicznego odmawiania różańca i innych modlitw w ważnych dla kraju intencjach, które to modlitwy organizują ci szeregowi księża? Tymczasem polscy kardynałowie i biskupi wstydliwie spuszczają oczy i przepraszają rozmaitych Dymów za robienie przez ich księży „takiej wiochy”, która przynosi nam wstyd w Europie. I to jest właśnie najbardziej oczywiste pokłosie II Soboru i polityki J-23 – wystarczy popatrzeć, gdzie są w tym Kościele tacy wspaniali i pasterze, jak ks. Małkowski lub Natanek (i jeszcze pewnie wielu takich, o których na razie nie wiemy), dla których głoszenie Ewangelii jest prawdziwą pasją i celem życia, a gdzie rozmaici faryzeusze w rodzaju Pieronków, Gocłowskich, Dziwiszów, et consortes. Ci pierwsi, skazani na banicję w jakichś zapadłych dziurach, pozbawieni prawa świadczenia wielu elementów kapłańskiej posługi, podczas gdy drudzy, rozparci na salonach władzy, wożą się w luksusowych limuzynach razem ze zwykłymi złodziejami z demokratycznego nadania i kręcą z nimi swoje szczurze interesiki. Od czasu, kiedy Kościół zaczął pobierać unijne dotacje, ze świecą można szukać księdza (a im wyżej w hierarchii, tym gorzej), który potrafiłby otwarcie potępić rozmaite barbarzyńskie pomysły Unii Europejskiej lub lokalnych polityków. Czy tak zachowywali się biskupi przedsoborowi? Pytanie retoryczne…

A jak wyglądają sprawy chrześcijaństwa na zachodzie? Kościoły puste, a tamtejszy kler, aby przyciągnąć do nich choćby minimalną frekwencję, zmuszony jest uciekać się do chwytów reklamowych charakterystycznych bardziej dla rozrywkowych widowisk telewizyjnych, niż dla religii, której tradycja ma 2000 lat, w czasie których stanowiła fundament naszej cywilizacji.

Miałem się powstrzymać od analizowania soborowych zmian w skali mikro (czyli w liturgii), ale kiedy już ukazałem patologiczne zmiany w skali makro (pozycja Kościoła w systemie społecznego ładu), nie sposób uniknąć również tego elementu.

Starsi nie pamiętają – lub nie chcą pamiętać – zaś młodzi w ogóle nie wiedzą, wszystkim zatem polecam wybranie się na mszę w przedpoborowym rycie trydenckim – w większości okolic dużych aglomeracji, można znaleźć choćby jeden kościół, w którym przynajmniej raz w tygodniu odprawiane są msze trydenckie. Jeżeli nie znacie takiego kościoła, to można zasięgnąć informacji w Internecie.  Radzę się na taką mszę wybrać i porównać swoje wrażenia z cotygodniowymi niedzielnymi wizytami w kościele posoborowym. Na mszy trydenckiej pełne skupienie, podniosły nastrój podkreślony pięknym śpiewem chorału gregoriańskiego. Każde skrzypnięcie buta po posadzce, głośniejszy oddech, zakłócają atmosferę, jak wystrzał armatni – dlatego żaden z wiernych uczestniczących we mszy, nie wykonuje żadnych rozpraszających, niepotrzebnych czynności. A jak wygląda msza posoborowa? Kakofonia niepotrzebnych dźwięków, jeden smarka, drugi gada z sąsiadem o wczorajszej imprezie lub filmie, trzeci bawi się komórką, czwarty ziewa i nie może doczekać się końca. Zamiast pięknego śpiewu a capella, remizowe popisy rozmaitych szarpidrutów – zamiast organów, gitary i inne instrumenty rodem z remizy. I takież śpiewy – zamiast tysiącletnich psalmów, niby to religijne disco-polo. No i nie można zapominać, o coraz  bardziej powszechnym elemencie nowej świeckiej tradycji posoborowej – oklaskiwaniu lub wygwizdywaniu słów kapłana – lub nawet papieża. Jak demokracja, to demokracja. Przed II Soborem było to nie do pomyślenia – Kościół trzymał się swojej doktryny, która była święta i oczywista dla wiernych, a po soborze, wraz z owym postępem, doktryna kościoła coraz bardziej zaczęła zależeć od demokratycznego status quo, a skoro owo zostało przez Kościół podniesione do rangi jednego z dogmatów (nie będziesz wierzgał przeciwko demokracji), to trudno się dziwić, że i posoborowe odprawianie liturgii w świątyniach, coraz bardziej zaczyna przypominać reguły partyjnych wieców, gdzie jest miejsce i na oklaski, i na gwizdy.

Dawniej Europejczyków łączyła łacina – język, w którym się modlili. Choćby na końcu świata rozpoznawali swoją wspólnotę cywilizacyjną i kulturową po kilku zdaniach wymienionych po łacinie. Dziś, Europejczyków ma łączyć wspólne żebranie o unijne dotacje.

Czy starsi ludzie, pamiętający czasy przedsoborowe, palący dziś świece w modernistycznych kościołach, ku czci ludzi, którzy byli inicjatorami tych patologii, naprawdę tego nie zauważają?