Janusz Korwin - Mikke i jego partia dokonali niemożliwego. W warunkach nagonki zgodnie przeprowadzanej przez postkomunistyczną bezpiekę (jawną i zakonspirowaną w tzw. centroprawicy), przekroczyli próg wyborczy ze sporym zapasem, na czwartym miejscu.

 Jestem dość luźno związany z tym środowiskiem, już od początku działania Unii Polityki Realnej i nigdy nie byłem członkiem tej partii, aczkolwiek – rozumiejąc doskonale jej program – już od początku nabycia praw wyborczych (czyli od początku naszej „demokracji”), jestem jej świadomym wyborcą. Podczas tych dwudziestu lat dzieliłem gorycz porażek Janusza Korwin – Mikke i wielu wspaniałych ludzi ze środowiska konserwatywnych liberałów, którzy – w odróżnieniu od rozmaitych Rysiów Czarneckich – nie zamienili przywiązania do idei na żłób, pozostając wierni swoim zasadom, kosztem wyautowania z tzw. głównego nurtu i znoszenia pogardliwych komentarzy o „kanapowych oszołomach”.

Dziś, mamy swoją małą chwilę triumfu – wynik 7.2% nie powala może na kolana, ale w sytuacji, kiedy dosłownie wszystkie środowiska polityczne, medialne – lub ogólnie mainstreamowe – prowadziły skoordynowaną akcję „trzech minut nienawiści” i pogardy w stosunku do Janusza Korwin – Mikke (a tym samym setek tysięcy ideowych ludzi wspierających jego żmudną pracę uczenia ludzi samodzielnego myślenia), samo przekroczenie progu wyborczego – nie ukrywajmy, wprowadzonego właśnie po to, by Korwina wyeliminować po jego uchwale lustracyjnej – można uznać za olbrzymi sukces.

W przeciwieństwie do „bandy sześciorga” (tych wszystkich PO, PiS, SLD, PSL – i ich poprzednich mutacji - tych wszystkich dziwek z grubo zacerowaną cnotą, co to po kilkunastu latach w mainstreamie zakładają "nowe" partie) pożerającej miliony złotych kradzione podatnikom i złożonej w dużej mierze z partii, których powstanie okryte jest mrokami wielu wstydliwych tajemnic, Nowa Prawica Janusza Korwin – Mikke jest jedyną partią tworzoną „od dołu”, czyli przez zwykłych ludzi. O ile reszta partii mainstreamowych tworzona była „od góry” przez ludzi przywożonych w różnych teczkach - rozmaitych spadochroniarzy, którzy przy pomocy nie wiadomo skąd pochodzących pieniędzy, kupowali sobie całe środowiska i gotowe struktury logistyczne przemysłu związanego z konsumowaniem konfitur wynikających z możliwości sprawowania władzy, Nowa Prawica budowana była niezwykle skromnymi, chałupniczymi środkami, za grosiki tysięcy ideowych ludzi, którzy wkładali w jej powstanie więcej serca, niż pieniędzy – bo tych ostatnich po prostu nie mieli, w każdym razie w sumach liczonych w miliony, które pozwalałyby korumpować rozmaity środowiska i kupować sobie doskonale zorganizowane struktury klakierów przemysłu demokratycznej pornografii.

Z okazji tego sukcesu, na który ludzie ideowi czekali tyle lat, zaraz po ogłoszeniu wyników,  znów rozpoczął się istny festiwal tych wszystkich dziwek, które – z różnych pozycji (patrz wstęp) pluły na Korwina przed wyborami. Teraz, kiedy już wyniki są ogłoszone, hordy tych wszystkich ćwierćinteligentów i SBeków silą się na tłumaczenie owego „fenomenu”. Że niby to rozmaite młode frustraty, co to mają pstro w głowach, „nie rozumieją się” na ekonomii, polityce – ot po prostu, rozczarowani chcieli sobie zrobić nieodpowiedzialne jaja.

Otóż odpowiadam wszystkim tym dziwkom lub półgłówkom (od SBeckich pomiotów w rodzaju „Stokrotki”, przez „dyżurnych socjologów”, aż po red. Janke) – przeciętny licealista głosujący na Nową Prawicę ma wiedzę o świecie (polityce, ekonomii, historii, prawie, filozofii) większą od was wszystkich razem, podobnie jak IQ – no może poza SB-kami naprawdę wysokiej rangi (te wszystkie „Stokrotki” i Lisy drobniejszego płazu oczywiście pomijam).

Nie podzielam wszystkich opinii Korwina – z kilkoma się ewidentnie nie zgadzam (np, w sprawie zbrodni smoleńskiej), rozumiem też, że Janusz Korwin – Mikke, jako zwykły człowiek z krwi i kości, też podlega pewnym negatywnym biologicznym procesom związanym z wiekiem – czym tłumaczę sobie jego niektóre kontrowersyjne – jak dla mnie – opinie. Ale uważam, że Korwin to ciągle „jedyna gra w mieście” – jedyny człowiek (lub szerzej partia – środowisko intelektualne), które ma spójną wizję państwa, systemu prawnego, porządku ekonomicznego. Wizję, która przywraca jednostce podmiotowość i wolność, ukróca samowolę i terror biurokracji, jest to wizja państwa tworzonego – podobnie jak partia – od dołu, a nie od góry. Państwa, w którym to najzdolniejsze jednostki, pochodzące z ludzi samodzielnych i niezależnych, tworzą elitę przewodzącą społeczeństwu, którego się nie wstydzą i którego nie zamierzają „uprawiać” zasiłkami i rozmaitymi patologicznymi społecznymi inżynieriami, nie zaś państwa zarządzanego przez nie wiadomo skąd przywożonych Janosików, których jedynym celem jest omotanie społeczeństwa siecią zasiłków i miliardowych transferów (cel dowolny), przy pomocy których można hodować „masy” jak stada baranów.

Wielu szarlatanów i ćwierćinteligentów, którzy przed wyborami kpili z Korwina, że w przeciwieństwie do nich – poważnych polityków ze społecznym poparciem – jest on niepoważnym „folklorem”, który ze swojej „kanapy” tylko kompromituje się wygadywaniem odrzucanych przez większość bzdur, otrzymało dziś dużo mniej głosów od niego i nie powąchają nawet tych dziesiątków/setek tysięcy Ojro, na które tak liczyli.

Teraz tylko trzeba wyrzucić ich na śmietnik z podwórka krajowego.