Już w poprzedniej notce napisałem, że program polityczny Pawła Kukiza jest co najmniej oszczędny w konkretach i stanowi tylko zbitek sprzecznych sloganów.

 Skłonny byłem przypisywać ten semantyczny chaos w myślach wypowiadanych przez "czarnego konia wyborów", jego bujnej przeszłości, w której nie było wiele czasu na systematyczne lektury i ich rzetelną analizę. Postulat JOW-ów - z którymi Kukiz tak natarczywie się afiszuje, jest właściwie jedynym konkretem, który można od niego usłyszeć. Reszta, to improwizacja połączona z tupetem - tam, gdzie Kukiz zdaje sobie sprawę ze swojej ignorancji, bojąc się powiedzieć coś w sposób oczywisty kompromitującego i obnżającego jego niekompetencję,  ucieka w bezsensowny, za to bardzo emocjonalny patos, zjednujący mu mało rozgarniętych słuchaczy, ktorym się wydaje, że oto - jak w tym kawale - "ale im powiedział".

Pierwszym skojarzeniem, które mi się nasunęło, było powórnanie z Lechem "Bolkiem" Wałęsą. On również nie grzeszył wiedzą i błyskotliwością, potrafił jednak nadrabiać te braki sprytnym graniem na emocjach i bezczelnością, dzięki czemu wychodził na faceta nie do przegadania. Są to typowe cechy trybuna ludowego - owego "najmądrzejszego w całej wsi", który niczym Pierdun z "Konopielki", potrafi nawet eskalacją swoich najgorszych wad, zdobyć poklask spragnionej widowiska gawiedzi.

Są oczywiście pewne różnice w warstwie powierzchownej, zarówno fizycznej, jak i umysłowej – Kukiz to model uwodziciela mas nowocześniejszego, dopasowanego do oczekiwań i gustów pokolenia wychowanego już w epoce MTV. Ale to tylko zewnętrzna powłoka, podczas gdy rzeczywisty potencjał intelektualny plasuje go niestety gdzieś między Wałęsą, a Lepperem – prawie na poziomie tych infantylnych i głupiutkich tekstów piosenek z wczesnej młodości.

I wszystko byłoby pięknie – tak to sobie wytłumaczyłem – ot, kolejny ćwierćinteligent, któremu zamarzyło się zostać mężem stanu i zbawcą narodu, gdyby nie jedna rzecz, którą właśnie usłyszałem. Chodzi mianowicie o pochodzenie Pawła Kukiza – Paczków w opolskim, co w połączeniu z jego zażyłością i przyjaźnią z Grzegorzem Schetyną, zapaliło mi w głowie wszystkie kontrolki alarmowe.

Już ze cztery lata temu, podczas audycji w „Radiu Maryja”, Grzegorz Braun opisał tzw. układ wrocławski. Podaję link do materiału źródłowego:

https://www.youtube.com/watch?v=C2T-o3Iq4Fw&list=PLWb-Q6yXGImofvFYbHScCKCSwjAsYE38E

Układ ten, to istna pajęczyna nieoficjalnych powiązań polityków z rzekomo walczących ze sobą obozów politycznych (PO i PiS), z sowieckimi i niemieckimi służbami specjalnymi w tle. Jedną z czołowych postaci owego „układu wrocławskiego”, jest właśnie Grzegorz Schetyna – człowiek w czepku urodzony, istne cudowne dziecko polskiej polityki. Jego CV i portfolio w wieku dwudziestu kilku lat, mogłoby wpędzić w kompleksy niejednego szefa wielkiego koncernu, któremu zdążyły już powypadać wszystkie siwe włosy. A przecież Grzegorz Schetyna zaczynał od tego, że młodzieńcem będąc, został aresztowany – jak sam wyznał – za malowanie haseł i niedługo potem wypuszczony wskutek interwencji ojca kolegi, który dziwnym trafem był wojskowym. Ja, na ten przykład, też miałem kolegę, którego ojciec był „trepem” - mimo to, nie potrafił mnie uchronić przed poborem do wojska. A co dopiero wyciągnąć z aresztu w stanie wojennym, za uprawianie antysocjalistycznej propagandy na murach?

Od czasu tego cudownego wyjścia z aresztu, kariera Grzegorza Schetyny galopuje, jak koń smagany batem. Szkoda mi tu miejsca na opisy – kto nie wierzy, nich zajrzy choćby do Wikipedii. W swoim wykładzie, Grzegorz Braun podaje jasne wytłumaczenie tego fenomenu – Schetynę windują coraz wyżej rosyjskie służby specjalne.

Żeby sprawa była jasna- Schetyna nie jest jedyną gwiazdą tej konstelacji „układu wrocławskiego”. Cała pikanteria związana ze sprawą polega na tym, że Wrocław i okolice, generują nadreprezentację rozmaitych „cudownych dzieci” naszej „młodej demokracji”. Nadreprezentację, której nie da się racjonalnie wytłumaczyć – nawet w porównaniu do innego, równie tajemniczego „układu gdańskiego”.

Kiedy więc usłyszałem, że Paweł Kukiz ma z Grzegorzem Schetyną wspólne wspomnienia z młodości, to natychmiast powtórzyłem sobie audycję Grzegorza Brauna o owym „układzie wrocławskim”. Rzeczą, na którą zwróciłem od razu uwagę, było ostrzeżenie przed kolejnym przetasowaniem (na fali kryzysu popularności zarówno PO, jak i PIS), w wyniku którego to właśnie Schetyna zostanie przedstawiony, jako mąż opatrznościowy polskiej polityki.

I właśnie w polityce pojawia się przyjaciel Schetyny – Paweł Kukiz. Startuje na prezydenta, odnosząc spory sukces, pozwalający na dalszą ekspansję wpływów. Przypadek?

Już od czasu ostatnich wyborów do Europarlamentu było wiadomo, że narastająca w kraju frustracja i niezadowolenie społeczne – zarówno z rządzących, jak i z niemrawej i markującej tylko swoje działanie opozycji – musi wygenerować jakąś siłę polityczną spoza obecnego układu parlamentarnego. Dokąd obie partie (PO i PiS) walczyły o wymienianie się u władzy, zaś PSL i SLD pełniły rolę potencjalnych koalicjantów, zapewniających bezpieczne trwanie tego zamkniętego obiegu politycznego, sprawa JOW-ów nie istniała – w każdym razie dla ugrupowań parlamentarnych, których szefowie nie mieli zamiarów pozbawiać się 100% kontroli nad swoimi partyjnymi marionetkami. Kiedy jednak woda w stawie stoi nie mącona zbyt długo, to zaczyna gnić – i tak zaczęło się dziać z zasiedziałymi w sejmie partiami. Oto na horyzoncie pojawił się Korwin i zdobył – o zgrozo – 7% w wyborach do Europarlamentu, co dla okupującej Polskę „bandy czworga” było poważnym dzwonkiem alarmowym, że z nieodległych wyborach krajowych, wynik ten może się podwoić – w miarę coraz większej niechęci młodych ludzi do partii establishmentowych.

Gdyby więc Kukiz nie istniał, należałoby go wymyślić. Analogie nasuwają się same – to przećwiczony już u nas wiele razy scenariusz „kryzysu kontrolowanego”, polegającego na podstawieniu masom fałszywego proroka, który uwiedzie je w chwili rewolty i klucząc sprytnie, zaprowadzi je prosto do tych, przeciwko którym protestowały. Tak było z Wałęsą, Lepperem – i wszystko wskazuje na to, że tak będzie i z Kukizem, na co sugerują jego niezwykle oszczędne i pokrętne hasła, stanowiące dowód, że nie ma on pojęcia o sprawach, do których się przymierza lub nie będąc w pełni samodzielny w swoich decyzjach, boi się zadeklarować jakikolwiek konkret bez konsultacji z tymi, którzy za nim stoją.

A kto za nim stoi? Wszystko wskazuje na to, że Grzegorz Schetyna – co stanowiłoby pokątną realizację scenariusza, przed którym ostrzegał Braun. Bo, że za Kukizem ktoś stoi, jest dla mnie tak oczywiste, jak konstrukcja cepa. Zbyt nachalnie był lansowany we wszystkich telewizjach – próby tłumaczenia tego tylko ciekawością mediów, które chciały przedstawić takiego oryginała, zupełnie mnie nie przekonują. Było jeszcze kilku innych nietypowych kandydatów, głoszących przekaz równie odmienny od oficjalnego – i wszystkich innych spuszczono w medialny niebyt, nawet bez prób ukrywania tego. Natomiast ze strachu przed Kukizem, ludzie bali się otwierać lodówkę. Media pokazały przy okazji tej kampanii dość dobitnie, że kandydatów NAPRAWDĘ niewygodnych dla establishmentu, mogą po prostu ewaporować -w żadnych wiadomościach na przestrzeni dwóch tygodni, nawet raz nie wymówić ich nazwiska – jak choćby właśnie Grzegorza Brauna. Tymczasem Kukiz miał istny festiwal – zupełnie, jakby komuś zależało, by wtłoczyć jego osobę pod czaszki tych wszystkich rozczarowanych partiami sejmowymi.

I wygląda na to, że znów się udało.

Teraz brakuje tyko realizacji owego sztandarowego pomysłu Kukiza – czyi wprowadzenia JOW-ów, które jak pokazał przykład brytyjski, a także pokazuje amerykański, zabetonują naszą sceną polityczną na amen, co da naszym okupantom kolejnych kilkanaście lat bezpiecznego i bezstresowego pasożytowania na Polsce.

Kluczowym testem da Kukiza (a zetem jego związków z „układem wrocławskim” - via Schetyna), będzie więc stosunek do owych nieszczęsnych JOWów, które nawet w krajach nie posiadających tak głębokich podziałów historycznych jak Polska, doprowadziły do powstania partyjnych duopoli, regularnie wydzierających sobie władzę, ale i jednocześnie współpracujących przeciwko tym wszystkim, którzy chcieliby ten kartel rozbić.